در این مقاله به معرفی اتصالات پیچی و ضوابط مربوط به سوراخکاری در اسکلت فلزی و سوله سازی میپردازیم. در سازههای فولادی استفاده از اتصالات پیچی بسیار رایج است و به دلیل سهولت و سرعت در هنگام نصب کارایی بسیاربالایی دارد.
در سازههای فلزی معمولا از سه نوع اتصال برای بهم پیوستن قطعات مختلف استفاده می شود :
پیچها بر اساس مقاومت کششی و مصالح تشکیل دهنده آن به دو دسته معمولی و پر مقاوم تقسیم بندی میشود. در مبحث دهم مقررات ملی ساختمان که مربوط به طرح و اجرای ساختمانهای فولادی است، رده مکانیکی و مشخصات انواع متداول پیچ های مورد استفاده در سازههای فولادی برای پیچهای معمولی و پرمقاوم براساس جدول زیر ارائه شده است.
در ساخت قطعات فولادی برای ایجاد اتصال پیچی نیاز به سوراخ کاری قطعات اتصال داریم. مثلا در ساخت سوله، قطعاتی مانند کف ستون، فلنجهای اتصال ستون و رفتر، پرلین، سینه بند،براکت جرثقیل، صفحه اتصال استراتها و… باید سوراخ کاری شود. معمولا سوراخکاری با دریل رادیال، دریل مگنت، پانچ و دستگاه CNC صورت میگیرد. در اتصالات پیچی لازم است قطعات فولادی به نحو صحیح و متناسب با قطر پیچ سوراخ شوند. دقت در هنگام سوراخکاری و سالم بودن جداره سوراخ و رعایت فاصله سوراخها از همدیگر و نیز فاصله سوراخها از لبه قطعه نقش مهمی در باربری و مقاومت اتصالات پیچی دارد.
طبق مبحث دهم مقررات ملی ساختمان، موارد زیر باید در سوراخکاری رعایت شود:
در شرکتهای سوله سازی و اسکلت فلزی واحد کنترل کیفی (QC) موظف است تمام مراحل ساخت سازه را کنترل کند تا از هرگونه مغایرت با نقشههای کارگاهی (shop drawing) و آیین نامههای موجود جلوگیری نماید.
واحد کنترل کیفی در سوراخکاری موارد زیر را کنترل می کند: